Grzybica owłosionej skóry głowy

 

Wydaje nam się, że problem grzybicy może dotykać tylko stóp i paznokci. Niestety grzybica może pojawić się również na owłosionej skórze głowy.
Grzybica owłosionej skóry głowy – rodzaje:
Grzybica strzygąca

Jest najczęściej występującą grzybicą w naszym kraju, zazwyczaj występuje u dzieci przed okresem pokwitania. Obejmuje obszar owłosionej skóry głowy. Jej przebieg jest zazwyczaj przewlekły i wieloletni .

Objawem choroby są okrągłe zaczerwienione ogniska zapalne. Złuszczenie jest niewielkie – towarzyszy my utrata włosów. Charakterystycznym objawem jest łamanie się włosów na różnych długościach – (stąd nazwa grzybicy – strzygąca).

Wyróżniamy 2 rodzaje grzybicy strzygącej:

Powierzchowna – bez stanu zapalnego – szczyt zachorowania przypada na okres przedszkolny. Zmiany rozlewają się obwodowo, a następnie rozprzestrzeniają się na całej powierzchni skóry głowy. Choroba postępuje bardzo powoli. Zniszczone lub przerzedzone włosy odrastają po wyleczeniu.

Głęboka – z dobrze widocznym stanem zapalnym. W tym przypadku zachorowania mają charakter odzwierzęcy – dlatego najczęściej występują u osób, które mają kontakt ze zwierzętami domowymi, jak i zwierzętami gospodarstwa domowego. Odmiana ta występuje dość często u osób dorosłych. Zmiany są mocno odgraniczone od niezmienionej chorobowo powierzchni. Występuje nadmierna utrata włosów. Po wyleczeniu w miejscach zapalnych powstają bliznowacenia, na których włosy nie odrastają.

 

Grzybica woszczynowa

Może być wywołana prze z grzyby antropofilne, zoofilie i geofilne.

W dzisiejszych czasach jest bardzo rzadko spotykana. Jej objawem są charakterystyczne tarczki koloru żółtego utworzone ze zbitych strzępek grzybni, które przerastają komórki naskórka. Ich dno, często przebite przez włos, przylega mocno do skóry. Tarczki, obejmują z czasem całą powierzchnię głowy, zlewają się brzegami. Niekiedy wysięk, powoduje sklejenie włosów i powstanie kołtuna.

Grzybica ta zazwyczaj występuje w środowiskach o niskim poziomie higieny osobistej.

Do zakażenia może dojść bardzo łatwo – drogą bezpośredniego kontaktu z osobą chorą lub drogą pośrednią, na przykład u fryzjera.

Postać łupieżowata tej grzybicy przypomina łupież lub łuszczycę, jednak łuski o odcieniu żółtawym są mocniej zespolone z podłożem, które dodatkowo wykazuje cechy rozsianego bliznowacenia. Obraz ten oraz matowość szarych włosów powinny skłaniać do przeprowadzenia badań mikologicznych.
Postać liszajowata, którą charakteryzują: długotrwała obecność „miodowych” strupów, opornych wobec leczenia oraz drobne, pokazujące się stopniowo blizny, a także matowy wygląd włosów.

Postać pergaminowata, którą charakteryzują małe ogniska pokryte z wyglądu jakby kruchym papierem pergaminowym, pod którym ukrywają się żółte tarczki, prowadzące do rozwoju typowej postaci tarczkowej.

Postać mieszkową charakteryzują najdrobniejsze stożkowate, twarde grudki barwy różowej lub żółtej, umiejscowione zwykle w obszarze bliznowatym.

Grzybica drobnozarodnikowa

W Polsce czynnikiem wywołującym jest najczęściej grzyb przenoszony przez koty i psy – Microsporum canis. Obecnie bardzo rzadko przyczyną zakażenia są grzyby antropofilne. Zakażenia występują przede wszystkim u dzieci. Charakterystycznym objawem grzybicy drobnozarodnikowej są pojedyncze lub mnogie okrągłe lub owalne ogniska różnej wielkości z równo ułamanymi włosami długości 2-3 mm od powierzchni skóry, które pokryte są szarym, łuszczącym się naskórkiem.

Skóra w ogniskach nie wykazuje objawów zapalnych z wyjątkiem zakażenia Microsporum canis, gdzie ogniska są rumieniowo zmienione z wyraźnie zaznaczonym stanem zapalnym na obwodzie.

W tym przypadku ogniska mogą występować także na skórze karku, ramion i tułowia. Zwykle po ustąpieniu zmian zapalnych w miejscach po ogniskach zakażenia włosy odrastają. Mało prawdopodobne jest bliznowacenie i wyłysienie po ustąpieniu lub wyleczeniu choroby.

Jeśli zauważymy jakieś niepokojące zmiany na skórze głowy głównie u dzieci niezwłocznie powinno zostać wykonane badane właśnie pod kątem mykologicznym tak aby sprawdzić czy nie rozwija się na jej powierzchni grzyby chorobotwórcze.